مینویسم که بمونه برام.
شب یک شنبه بود.خسته ترین ورژن خودم بودم.خوابم میومد،چهار و خرده ای کیلومتر رو بی وقفه با سرعت 6کیلومتر در ساعت دویده بودم و اون روز حتی نهار هم نخورده بودم.عمه برای شام دعوتمون کرده بود.حقیقتا جونی برام نمونده بود که پاشم برم مهمونی!.برای اولین بار،دعوت شام رو رد کردم.به مامان گفتم:من نمیام!اگه عمه پرسید،بگو امتحان داشت(واقعا هم امتحان داشتم).خودم بعدا بهش پی ام میدم و معذرت خواهی میکنم.مامان یکم اصرار کرد که پاشو بیا و خیلی وقته عمه ات رو ندیدی و اینا،ولی بعد که دید گوشم بدهکار نیست یکم غر زد و بعدش رفتن.یه ساعت بعد،تلفن خونه زنگ خورد.مامان بود.گفت:عمه ات میگه تا کوثر نیاد،شام رو نمیکشم.پاشو لباس بپوش بیا!.
وقتی از دکمه ی آیفونشون رو فشار دادم،شوهر عمه ام اومد دم در.مثل همیشه،با لباسای مرتب و پیرهنی که در نگاه اول،خط اتوش به چشم میومد.انتظار نداشتم واقعا! اولین بار بود که اومده بود در رو باز کنه!همیشه آیفون این کار رو براشون انجام میداد.گفت:چرا تعجب؟!بیا تو.
بعد از خوردن شام،همه روی مبل نشسته بودیم.عمه گفت:میدونستم میای.مهلا هم پی حرف مامانش رو گرفت:چه خوب شد که اومدی:)چند تا گل کوچولو گرفتم که میدونستم از دیدنشون ذوق میکنی!بیا بریم نشونت بدم.رفتیم و گلاش رو دیدم!چه قدر تو دل برو و ناز و سبز بودن!:)جلد اول آناکارنینا رو هم ه بود:).بعد که برگشتم مامان رو هم بیارم که گلا رو ببینه،شوهر عمه ام گفت:کوثر وقتی به دنیا اومدی و برای اولین بار بغلت کردم،اولین چیزی که از ذهنم گذشت،این بود که این دختر تا ابد با ماست.از همون بچگی که زبون میریختی و میومدین خونمون،از اینکه بینمون بودی خوشحال بودیم و کیف میکردیم.نمیدونم چیشده که جدیدا اَزَمون فاصله میگیری.بعدش عمه گفت:هر چه قدر هم که بزرگ بشی،برای ما هنوز همون کوثر کوچولوی خودمونی:)
توضیح دادم که تازگیا چه قدر زود خسته میشم و خوابم میگیره.اینکه یه عالمه کتاب هست که هر روز صبح با دیدنشون از خواب بیدار میشم و با نگاه کردن بهشون میخوابم.اینکه دیگه وقت نمیکنم حتی به کلاسام برسم و خیلی چیزای دیگه.
دیر وقت بود که برگشتیم خونه.ولی دیگه خسته نبودم:).بابت این دو سه روز حال خوب تر داشتن،ممنونم عمه،ممنونم شوهر عمه و ممنونم مهلا!:).فکر میکنم اون شب،کار خوبی کردین که یه سری چیزایی که تا حالا بهم نگفته بودین رو گفتین:).
درباره این سایت